Durup dururken her zamanki eski güzel hayatlarının sona erdiğini hatta ölebileceklerini kimse kabul etmek istemez.Hatta rahatını bozan kanıtlara direnir, ölümleri inkâr eder, ölenlere kızar.
İnsan felaketin daha büyümeyeceğine, en sonunda bütün salgınlar gibi bunun da sönüp gideceğine, kimsenin görmediği bir köşede, hiç dışarı çıkmadan bir süre oturup beklerse başına bir şey gelmeyeceğine kendini inandırabilirdi.
İnsanın salgının daha da şiddetlendiği gerçeğini kafasında sürekli tutup hayata devam etmesi çok zor olduğu için kişi kendiliğinden bir yalan uyduruyor ve geçici de olsa biraz umutlanabiliyordu.
Bazı sabahlar bir mahalledeki ölü sayısının düşmesinden, hastalığın gerilediğine ilişkin bir başka yalan uyduruyorlar, sonra da bu yalana kendileri inanıyorlardı. Bir süre sonra kendilerine umut verecek yeni bir yalan uydurmaları gerekiyordu.
